“Vakti gelen hikaye yola çıkarmış.”

Geçenlerde bir haftasonu biraz şehir görelim diye yakınlardaki en şehir gibi olan yere; Coventry’e gittik eşimle. Şehre yaklaşırken yükselen o çirkin binalari görünce itiraf edeyim gözlerim acıdı; geri dönmek istedim. Londra’yi çok sevmeme rağmen burayı son ziyaretimde de aynı duyguyu yaşamıştım. Sanırım West Mindlands kasabalarinın sakinliğine çok alıştım. Artık binalardan ziyade çayır çimen görmek istiyordum.…

Bahçeye girdigimde Raffy ve Mickey beni salonun bahçeye açılan camlı kapısında hazır ve nazır bekliyorlardi. Tekerleklerin sesini kim bilir sokağın hangi köşesinden duyup da konumlarını almışlardı.Bisikleti bahçe duvarına yasladım. Miyavlamaları camın bu tarafindan duyuluyordu. Kapıyı açarken dikkatli olmaya çalıştım çünkü kaçmak için hazırdılar. Onları nazikçe püskürtüp kendime yol açtım. İçeri girdim coşkuyla. Bisiklet gezilerimin sonunda…

Yıllardan 2000 olmali. Yirmi üç yil evvel yani. Arkadaslarimin ellerinde ortaokul siralarinda gormeye baslamistim kitabi. Harry Potter ve Felsefe Tasi yaziyordu kitabin kapaginda.Bir çocuk süpürgeye binmis uçuyordu peleriniyle. Arkadasimdan ödünc alarak okumaya baslamistim kitabi. Öylesine…Daha sonradan nasil bir Harry Potter fani olacagim ile ilgili pek bir fikrim yoktu. Ancak hikaye ilk bölümuyle icine cekmisti hemen…

Sabah eşyalarimi toparlamak icin erken uyanıyorum. Türkiye’ den gelirken vakum poşetleriyle iki bavula sığdırdığım eşyalarim şimdi o kadar özenle vakumalayamadiğim icin hiçbir yere siğmıyor. Bu yüzden iki bavulla gelmiş olmama rağmen simdi iki bavuluma dört adet çanta da eşlik ediyor.Tüm bu gittikçe sayıları çoğalan çantalarla rahat hareket edemeyeceğimi tahmin ettiğimden bir sonraki Airbnb evim çok…

Hintli şoför geniş bir caddede aracı durduruyor.Uygulamadan haritaya bakıyorum.On üç numaralı bina yolun diğer tarafında kaldı, tam karşımızda duruyor. Hayır “Thirty” değildi “thirteen” diyerek düzeltiyorum kendimi. Soracak olursa buraya gelebilmek için girdiğim IELTS sınavından tam yedi puan aldığıma ikna olmayacak.Ama ben tüm belgelerimi çıkarıp göstermeye hazırım. Pasaportumun ikinci sayfasinda “Highly Skilled Visa” yaziyor. Buraya elimi…

“Keşke herşey Kabak tadı verse!“ Dolmuş şoförünün hemen tepesinde camın üstünde bu söz yazıyordu. Böyle laf oyunlarına oldum olası bayılıyordum. Yalın ama vurucu! Bu cümleyi son beş yılda her yaz okuyorum bu dolmuşta.Çünkü gerçekten de hiçbir yer Kabak tadı vermiyor. Bu yüzden her sene Fethiye’nin Faralya köyündeyiz. Ama burası Fethiye’den oldukça izole bir köy. Ölüdeniz’e…

Pilot Londra Stansted Havalimanı ‘na iniş hazırlıkları için “cabin crew” ı göreve davet etti. Dört saat boyunca oturduğum şu koltukta kendime ait ufak bir yaşam alanı oluşturmuştum. Yastığımdan battaniyeme, atıştırmalıklarımdan su şişelerine kadar herşey tam takırdı.Koltuk çekmecesindeki laptobım, tatil boyunca yüzüne bile bakmadığım o kitabım, spotify listemde geceden indirilmiş şarkılarım…Hemen kafamın üstündeki rafta bekleyen kabin…

Geçenlerde İngiltere’de çok sempatik bir Uber şoförüne denk geldim. Arabaya biner binmez Türk müsünüz diye sordu. Biraz bozuldum! Neden mi? Çünkü bu aralar “are you spanish” sorusu en favorim. Ama öyle gelişiguzel bir şekilde değil! Her yıl düzenli olarak kendilerini ziyaret ettigimden ben aslında yari zamanli İspanyol sayılırım da ondan. Pek severim dillerini, danslarını.Bu yüzden…

“Al bizi koynuna ipek yollarıÜstümüzden geçiyor gökkuşağıSevdalı bulutlar uçan halılarUzak değil dünyanın kapılari” Pervanenin ruzgari lenslerimi hepten kurutuyor, gozlerimi acik tutmak giderek zorlasiyor. Sabah kahvesini (ve uzerine 3 bardak cayi ) coktan icmeme ragmen uykuya direnmeye calisiyorum. Temmuz ayi sicagi herseyi daha da beter yapiyor. Genlesen damarlarim beni uykuya davet ediyor. En sonunda pes edip…